Άρθρα - απόψεις

Του Αλέξανδρου Στυλ. Σαρηβαλάση, Δικηγόρου

Ανεξαρτήτως ιδεολογικών τοποθετήσεων, η συντριπτική, πιστεύω, πλειοψηφία των πολιτών συμφωνεί σε τούτο: ένα Κράτος πρέπει να μεριμνά, ώστε όλοι οι πολίτες να έχουν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν μία στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση. Στο πλαίσιο αυτό, κάποια, ελάχιστα έστω, αγαθά ή υπηρεσίες, λόγω της ζωτικής τους σημασίας αλλά και του φυσικού μονοπωλίου, πρέπει να παρέχονται στους πολίτες με γνώμονα προεχόντως την εξυπηρέτηση του δημοσίου, και όχι του ατομικού, συμφέροντος.

της Μαρίας Καραμανώφ, τ. Αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας Προέδρου του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιώσιμης Ανάπτυξης

Υπάρχει γενικά η εσφαλμένη αντίληψη ότι το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του νερού έχει τελειώσει και ότι ο κίνδυνος έχει εξαφανιστεί. Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά δυστυχώς δεν είναι.

Μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε από το Διεθνικό Ινστιτούτο(Δ.Ι.) που έχει τη βάση του στο Άμστερνταμ αναδεικνύει ένα μοτίβο επιστροφής στην δημόσια ιδιοκτησία. Η Λαβίνια Στάϊνφορτ είναι ερευνήτρια στο εν λόγω Ινστιτούτο και περιέγραψε περιληπτικά την ιστορία αυτή στο περιοδικό Νέα Ευρώπη.

Όταν μιλάμε για το νερό, το πρώτο που πρέπει να σκεφτόμαστε είναι ότι πράξεις που για εμάς είναι σχεδόν αντανακλαστικές, όπως διψάω – βάζω ένα ποτήρι νερό, ζεσταίνομαι – κάνω ένα ντους, δεν είναι καθόλου αυτονόητες για περισσότερους από τους μισούς ανθρώπους του πλανήτη. Τον Οκτώβρη του ’21, ο ΟΗΕ πρόβλεψε ότι ως το 2050 πάνω από 5 δισ. κατοίκων του πλανήτη δεν θα έχουν επαρκή πρόσβαση σε νερό,[1] εκτίμηση μάλλον υπεραισιόδοξη αν σκεφτεί κανείς ότι σήμερα σε αυτή την κατάσταση βρίσκονται ήδη σχεδόν 4 δισ. και συνυπολογίσει τη συνεχιζόμενη πληθυσμιακή έκρηξη, την κλιματική αλλαγή και τη ρύπανση των υδάτινων αποθεμάτων.

Ανακοινώνουμε σήμερα ένα ιστορικής, κατά τη γνώμη μας, σημασίας για το κοινωνικό κίνημα και την υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών εγχείρημα.